Met de Freudiaanse onderwerpen betreden we de psychische gebieden die Freud formaliseerde en verdiepte in het eerste en tweede onderwerp, gebieden gedefinieerd als topos D.w.z. plaatsen waar relaties plaatsvinden tussen tegengestelde aspecten zoals het bewustzijn en het onbewuste, tussen impulsen die het genotsprincipe volgen en de onderdrukking hiervan.

de ijsberg van freud

Freudiaanse onderwerpen verwijzen naar psychische plaatsen door Freud getheoretiseerd in de Droominterpretatie als onderdeel van zijn psychoanalytische ervaring en kan worden beschouwd als de basis van het concept van psychische veelvoudigheid.

De Freudiaanse thema's suggereren een soort psychische verdeeldheid, d.w.z. verschillen in de uitdrukking van de innerlijke werkelijkheid van het individu, een werkelijkheid die wordt weerspiegeld in dromen en dus geïntroduceerd door Freud:

"De grote Fechner stelt in zijn 'Psychophysics', na enkele beschouwingen over de droom, zijn hypothese dat de droomscène verschilt van die van het waakzame voorstellingsleven. Geen enkele andere hypothese, volgens hem, stelt ons in staat de bijzondere kenmerken van de droom te begrijpen. Het idee dat ons aldus wordt aangeboden is dat van een psychische plaats ." (De interpretatie van dromen, blz. 466)

De term Topica is een uitdrukking die gebruikt wordt in de filosofie en duidt op het beargumenteren van verschillende standpunten of stellingen die bewezen moeten worden; het is afgeleid van de Latijnse term ' topos'. Dat wil zeggen een plaats, een ruimte, iets begrensd, net zoals begrensd de psychische gebieden zijn die Freud theoretiseerde met het eerste en tweede onderwerp.

De eerste topische

De eerste Freudiaanse actualiteit wordt door Freud gepresenteerd in De interpretatie van dromen, hoewel deze voortkomt uit eerdere concepten die zijn beschreven in ". Model van een psychologie "van 1895 en in brieven van Fliess (1 januari 1896 en 6 december 1896)

Dit is hoe Freud het concept van " psychische plaats ":

"Laten we ons daarom het psychische apparaat voorstellen als een samengesteld instrument, waarvan we de samenstellende delen de naam instanties of, voor meer duidelijkheid, systemen zullen geven.

We zullen ons later voorstellen dat deze systemen een constante ruimtelijke oriëntatie met elkaar hebben, ongeveer zoals verschillende lenssystemen van een telescoop, d.w.z. de een na de ander.' (De interpretatie van dromen p. 466)

Met het eerste onderwerp identificeert Freud de variatie van psychische processen in een richting van niet toegankelijk tot toegankelijk voor het bewustzijn, processen die zijn: Onbewust Voorbewust Bewust.

Freudiaanse thema's Het onbewuste

Het onbewuste van het eerste Freudiaanse topic is een systeem waarin driften en instincten werken die niet begrepen worden door het bewustzijn en geen toegang krijgen tot het bewuste systeem.

Driften en instincten die actief blijven en toegang zoeken tot het bewustzijn en belemmerd worden door aspecten van verwijdering, d.w.z. tegenwerkende krachten van censuur. Zo kan de onbewuste inhoud zich alleen uiten in dromen of door lichamelijke symptomen en inzinkingen.

Freud schrijft over dit onderwerp:

"De kern van het onbewuste wordt gevormd door aandrijvingsrepresentaties die ernaar streven hun investering te lozen, dus door begeerte-drijfveren...In dit systeem is er geen ontkenning, geen twijfel en geen verschillende niveaus van zekerheid.

Dit alles wordt alleen geïntroduceerd door het werk van censuur.... Onbewuste processen worden alleen toegankelijk voor onze kennis onder de condities van dromen en neurose...Op zichzelf zijn onbewuste processen onkenbaar' (Metapsychologie p. 70-71).

Het is mogelijk om de karakters van het onbewuste van het eerste topiek te vergelijken met de Es van het tweede topiek.

Freudiaanse onderwerpen Het onderbewuste

Voorbewustzijn betekent een toestand die onbewust is, maar gemakkelijk kan worden opgeroepen door het bewustzijn.

Het voorbewuste is gescheiden van het onbewuste door een censuur die probeert te voorkomen dat onbewuste inhoud het voorbewuste binnendringt en is gescheiden van het bewuste door een ander soort selectieve censuur, wiens taak het is om ALLEEN inhoud naar buiten te brengen die niet storend is voor het bewustzijn. Tot het voorbewuste behoren de infantiele en niet-geactualiseerde herinneringen die naar boven kunnen komen.

Dit is de definitie van Freud:

"We definiëren Voorbewustzijn als het laatste van de systemen die aan het motorische uiteinde zijn geplaatst om aan te geven dat de processen van opwinding die daar plaatsvinden zonder andere belemmeringen het bewustzijn kunnen bereiken als bepaalde voorwaarden in acht worden genomen, zoals een bepaald intensiteitsniveau, een bepaalde functieverdeling die we definiëren als aandacht enzovoort. Het is tegelijkertijd desysteem dat de sleutels tot vrijwillige motiliteit bevat." (De interpretatie van dromen, blz. 470)

In feite is het voorbewuste niet alleen verbonden met herinneringen, maar ook met automatische functies die geïntegreerd zijn als kennis en beschikbaar blijven, maar onbewust. Bijvoorbeeld, de bewegingen die nodig zijn om te fietsen, autorijden of skiën zijn verbonden met het voorbewuste. Bewegingen die worden uitgevoerd zonder erbij na te denken, omdat ze aangeleerd zijn en in een soort intern geheugen achterblijvenondergedompeld als het voorbewuste is.

Freudiaanse thema's Het bewustzijn

Het bewuste, zoals de term zelf al aangeeft, heeft te maken met het besef van de werkelijkheid. Het is een functie waartoe ieder mens toegang heeft door het simpele feit dat hij of zij voelt en zelfbewust is. Het wordt door Freud in verband gebracht met de kritische instantie:

"De kritische instantie is nauwer verwant aan het bewustzijn dan de bekritiseerde instantie...Ze staat als een scherm tussen haar en het bewustzijn. We hebben ook enige steun gevonden voor het identificeren van de kritische instantie met het principe dat ons waakzame leven stuurt en onze bewuste vrijwillige handelingen bepaalt." (De interpretatie van dromen p. 470)

De tweede actuele

De tweede Freudiaanse thematiek bestaat uit de psychische verdeling in ego, superego en id en werd in 1923 geformaliseerd na de publicatie van het traktaat " Het ego en het id "Het volgt de vorige opvatting van de drie psychische niveaus van bewust, onbewust en voorbewustzijn, waarvan het verschilt in die zin dat de psychische lokaliteiten van het eerste topische een grotere definitie en consistentie krijgen, alsof ze autonome aspecten binnen de persoonlijkheid zijn.

Freudiaanse thema's Het Id

Erfelijke factoren, instincten, indrukken, behoeften, driften die ten grondslag liggen aan het genotsprincipe en die worden bevrijd door onmiddellijke evocaties van het libidinale object (dromen, dagfantasieën, mijmeringen) zijn te vinden in het id.

De term Es is afkomstig van G. Groddeck en drukt het door hem ontwikkelde idee uit dat:

"Wat we ons ego noemen gedraagt zich in het leven op een in wezen passieve manier en we worden ervaren door onbekende en oncontroleerbare krachten... De mens wordt ervaren door het id." (Het Boek van het Id p. 14-15)

In het eerste freudiaanse topische systeem valt het id samen met het onbewuste, maar in de Ik en het Id "Freud wijst erop dat veel van de verdedigingsmechanismen van het ego onbewust zijn, waardoor het id zichzelf onderscheidt door zichzelf te definiëren als:

"groot reservoir van libido en, meer in het algemeen, van aandrijfenergie.....het Id is een chaos...het is gevuld met energie maar bezit geen organisatie, het drukt geen unitaire wil uit" (Het Ego en het Id p. 258).

Onmiddellijke reacties en automatische reflexen behoren tot het id. Het is een pool van fysieke en psychische energie, deels erfelijk, deels verworven en in constante dynamische spanning (of conflict) met het ego en superego.

"We realiseren ons dat we niet het recht hebben om het onbewuste systeem het psychische gebied te noemen dat vreemd is aan het ego, omdat het karakter van onbewust zijn niet exclusief is voor het onbewuste systeem.

Welnu, we zullen de term onbewustzijn niet langer in de systematische zin gebruiken, maar wat we tot nu toe zo hebben aangeduid, een betere naam geven die zich niet langer leent voor misverstanden. In overeenstemming met Nietzsches taalgebruik en na een suggestie van Georg Groddeck zullen we het voortaan 'Es' noemen.

Dit onpersoonlijke voornaamwoord (derde persoon in de Duitse taal) lijkt bijzonder geschikt om het precaire karakter van deze psychische provincie uit te drukken, haar vreemdheid aan het Ego. Super-Ego Ego en Es zijn dus de drie rijken, gebieden, provincies, waarin we het psychische apparaat van de persoon opsplitsen.

Het ES kan dus gezien worden als de container voor instinctmatige impulsen die gedreven worden door het genotsprincipe en die grotendeels, maar niet volledig, onbewust zijn. Denk bijvoorbeeld aan de instincten honger en dorst die bewust zijn, terwijl seksuele impulsen dat niet altijd zijn.

Freudiaanse thema's Het super-ego

Het superego wordt beschouwd als een functie van het ego die zich voornamelijk manifesteert in een censorische en kritische rol en in een permanente observatie van de aspecten van het ego waarmee het verschilt. Grotendeels onbewust wordt het ontdekt als een partij in het psychische conflict over een verbod, het niet vervullen van een verlangen en het gelijktijdige bewustzijn van dit verlangen.

Het kan samenvallen met oneirische censuur en wordt door Freud zelf gedefinieerd als een 'i de dood van het ego ".

In werkelijkheid bevat het superego zowel een aspect dat puur toe te schrijven is aan afkeuring en verbod, als een aspect van model of ideaal en kan het samenvallen met een soort moreel geweten.

De vorming van het superego vindt plaats als de laatste fase van het oedipale complex wanneer zowel mannen als vrouwen, op verschillende manieren, ouderlijke verboden en schuldprojecties op zichzelf introjecteren en ze sublimeren in "identificatie met ouderlijke figuren.

Dit wordt later verrijkt door de sociale en educatieve invloeden van de omgeving van herkomst, waardoor het superego steeds meer gestructureerd en gestructureerd raakt:

"... het is niet gebouwd op het model van de ouders, maar op dat van hun superego, het is gevuld met dezelfde inhoud, het wordt het voertuig van de traditie, van alle onvergankelijke waardeoordelen die langs deze weg van generatie op generatie zijn doorgegeven (Inleiding tot de psychoanalyse p. 179).

Freudiaanse thema's Het ego

Het ego is de structuur van de psyche die in een functie staat van relatie (en afhankelijkheid) met de driften van het id, met de eisen van het superego en de confrontatie met de werkelijkheid. Het verschijnt als een bemiddelende functie, als " lager " tussen tegenstrijdige aspecten die aanwezig zijn in het individu, in een altijd aanwezige dynamische spanning tussen wat Freud zelf definieerde:

"...het gevaar dat dreigt vanuit de buitenwereld, het libido, het id en de strengheid van het superego (Het ego en het id p. 517).

Het ego is de schakel tussen de verschillende psychische processen die in het individu plaatsvinden en is onderhevig aan het realiteitsprincipe door om te gaan met het genotsprincipe, begeerte en de inperking ervan wanneer er geen libidinaal object beschikbaar is om ze in te investeren.

We identificeren het ego als onderdeel van de oneirische censuur in een defensieve functie die verband houdt met het verlangen om te slapen en de noodzaak om te slapen om door te gaan. Het defensiemechanisme dat kan worden toegeschreven aan het ego wordt geactiveerd als gevolg van wat Freud de " noodsignaal "reactie op de bedreigende driften van het id en de werkelijkheid :

"Het ego gedraagt zich net als de dokter in een analytische behandeling, omdat het, rekening houdend met de echte wereld, zichzelf aanbiedt aan het id als een libidinaal object en ernaar streeft het libido van het id op zichzelf te laten inwerken. Het is niet alleen de helper van het id, het is ook de nederige dienaar van het id die de liefde van zijn meester afsmeekt (zoals hierboven p. 517-18 )

Zo kunnen we het ego zien als een dienaar die onderdrukt wordt door twee meesters die tegenstrijdige bevelen geven: aan de ene kant het superego dat censureert, aan de andere kant het id dat verlangt.

Marzia Mazzavillani Copyright © Tekstreproductie verboden

............................................................................................

Bibliografie:

• S. Freud De interpretatie van dromen Gulliver 1996
• S. Freud Ontwerp van een psychologie in Werken Bollati Boringhieri Vol. II
• S. Freud Inleiding tot de psychoanalyse in Werken Bollati Boringhieri naar vol. XI
• S. Freud Metapsychologie in Werken Bollati Boringhieri naar vol. VIII
• S. Freud Het Ego en het Id in Werken Bollati Boringhieri Naar vol. IX
• G. Groddek Het boek van Es Adelphi 1966
• Laplanche en Pontalis Encyclopedie van de psychoanalyse Laterza 2005
• U. Galiberti Psychologie Garzanti Naar 1999

• Als je mijn privé counseling wilt, log dan in op Dream Directory
• Abonneer u gratis op de NEWSLETTER van de gids - nog 1400 mensen hebben dat al gedaan SUBSCRIBE NOW

Voordat ze ons verlaten

Beste lezer, ik heb geprobeerd om het onderwerp eenvoudig en begrijpelijk te maken, en ik hoop dat het je interesse heeft gewekt en je heeft aangezet om je er verder in te verdiepen. Bedankt als je mijn inspanningen kunt beantwoorden met een kleine hoffelijkheid:

deel het artikel en like het